Wostajić?
„Wostajće nas to hakle přichodny króć rozsudźić!“ Na tute wašnje radźeše njedawno něchtó, zo bychmy rozsud wotstorčili na přichodne zetkanje. Rozumić hodźi so ta sada jenož po přełožku do němčiny: „Lasst uns das beim nächsten Mal entscheiden.“ Je to namołwa na skupinu ludźi, a rěčacy při tym tež sam sebje měni. Tola konstrukcija je misnjena. Serbski werb wostajić je jenož druhdy wotpowědnik za němske „lassen“, na přikład „etwas liegen lassen“ – něšto ležo wostajić. „Lass mich in Ruhe!“ – Wostaj mje na pokoj! W druhich kontekstach rěka serbski ekwiwalent husto dać: „Er lässt mich nicht schlafen.“ – Wón mi spać njeda. „Ich lasse mir die Haare schneiden.“ – Dam sej włosy třihać. Takle praji so tež dosć husto w zmysle namołwy. Zejler pěsnješe: „Dajće nam wjesele při piwje być, wone tež chcyło nam k dobremu tyć.“ A na spočatku mjenowanu namołwu móhli takle formulować: „Dajće nam to hakle přichodny króć rozsudźić.“ Tola mamy w serbšćinje tež přikazowacu formu za 1. wosobu plurala, a ta je krótša a zwjetša za tajki woznam derje přiměrjena: Spěwajmy, dźěłajmy, pójmy, wjeselmy so. A tuž móhli tež rjec: „Dočakajmy hišće, rozsudźmy to hakle přichodny króć!“
S. Wölkowa
Themen: Sinnverwandte und ähnliche Wörter, Grammatik