Wjesne mjena na -a

Njedawno porěčach tu wo skłonjowanju wjesnych mjenow Nuknica a Pančicy. Dźensa zaběram so z dalšimi wjesnymi mjenami. Kak na přikład rěka prawje: Wón pochadźa ze Smjerdźacy abo ze Smjerdźaceje? Wězo ma prawje rěkać: ze Smjerdźaceje respektiwnje we wobchadnej rěči ze Smjerdźacej’. Wjesne mjeno Smjerdźaca je mjenujcy formalnje widźane particip a ma so tuž kaž adjektiw skłonjować: Wón pochadźa ze Smjerdźaceje. Naš puć wjedźe nas přez Smjerdźacu. Smy dźensa w Smjerdźacej na wopyće. Mamy pak tež tajke mjena, kotrychž kóncowki skutkuja kaž adjektiwiske, ale njejsu. Tak słyšach njedawno wuprajenje, zo něchtó z Koćineje pochadźa. Koćina je pak cyle normalny substantiw, tuž rěka prawje: Wón pochadźa z Koćiny. Husćišo je mylenje pola rědko wužiwaneho wjesneho mjena Huska, němsce „Gaußig“: Wón bydli w Huskej. Ale tež tu jedna so wo substantiw a tohodla mamy je wotpowědnje skłonjować: Wón bydli w Husce abo Wón pochadźa z Huski. Hdyž njejsće sej wěsći, kak maće wjesne mjeno prawje skłonjować, móžeće do prawopisneho słownika pohladać, tam njenamakaće jenož informaciju wo prawym pisanju, ale tohorunja wo prawym skłonjowanju.

A. Pohončowa

Themen: Grammatik

Schlüsselwörter: Deklination, Eigenname, Umgangssprache

Wörter: Nuknica, Pančicy, Huska, Smjerdźaca, Koćina