Swójbne mjeno

W serbšćinje mamy za swójbne mjena wosebite kóncowki, na kotrychž spóznajemy, hač je někajka wosoba muskeho abo žónskeho splaha. Pola žónskich mjenow nam přiwěšk samo přeradźi, hač je to wudata abo njewudata žona resp. holca. Zwěsćamy wšak w tutym zwisku w zašłych lětach někotre změny, ale wo to mi dźensa njeńdźe. Mi dźe wo pomjenowanje swójby resp. wo pomjenowanje mandźelskeju abo bratra a sotry. Hdyž pisamy zbožopřejnu kartu jako swójba, potom steji na kóncu na přikład „swójba Šołćic“ abo „Šołćic swójba“. Ale kak ma prawje rěkać, hdyž chcemy žonu a muža abo bratra a sotru direktnje mjenować? Tam wužiwamy tohorunja mjenowu formu za swójbu, potajkim strowitaj Hańža a Jan Šołćic resp. pola dźěći strowitaj Jadwiga a Pětr Šołćic. Po tutych zasadach móžemy potajkim prajić, zo staj lětušej lawreataj Myta Ćišinskeho Trudla a Jan Malinkec, a dale spožči so lětsa Spěchowanske myto Ćišinskeho Jadwize a Fabianej Kaulfürstec.

A. Pohončowa

Themen: Grammatik

Schlüsselwörter: Eigenname, Ableitung, Substantiv

Wörter: swójbne mjeno, mandźelskaj