Swój – jeho
Wěmy, zo so wobchadna rěč, kotraž so wšědnje doma wužiwa, we wšelakim nastupanju wot spisowneje rěče wotchila. To płaći za serbšćinu runje tak kaž za němčinu. Normu spisowneje rěče přiswojimy sej zwjetša w šuli. Tam wuknjemy tež, zo wužiwaja so w spisownej rěči druhdy hinaše gramatiske zjawy hač we wobchadnej rěči, štož móže pak tež k wšelakim zmylkam wjesć. Tak maja někotři Serbja swoju lubu nuzu z tym pronomenom swój. Zasadźuja jón, hdyž poprawom njesmědźa a nawopak, na přikład: „Swoja žona je dźensa najrjeńša.“ město „Jeho žona je dźensa najrjeńša.“ Pronomen swój njemóže mjenujcy ženje w subjekće stać, ale poćahuje so na subjekt sady. Hdyž rjedźi Jan swoje awto, potom wěmy, zo słuša awto Janej. Hdyž pak Jan jeho respektiwnje jeje awto rjedźi, potom słuša awto Bóh wě komu, jenož nic Janej. A štóž mje njeje słyšał, njech sej rjedźi swojej wuši a nic jeho wuši, dokelž tole njeby wjele pomhało, zo by sam lěpje słyšał.
A. Pohončowa
Themen: Grammatik
Schlüsselwörter: Pronomen, Subjekt, Umgangssprache