Posćić so

Póstny čas skići mnohim wěriwym a njewěriwym přijomnu składnosć so posćić a z tym so we wobmjezowanym času wěstych njeluboznych zwučenosćow wzdać. Tak wupadaja předewzaća za póstny čas tež jara wšelako: Tón jedyn čini přidatnje něšto, tón druhi wěste wěcy wostaji. W tutym zwisku wopraša so mje njedawno znaty, kak ma prawje serbsce rěkać: wón posći so mjaso abo wón posći so mjasa. Na tute prašenje móžu cyle jednorje wotmołwić: ani to jedne, ani to druhe. Werb posćić so je intransitiwny – kaž rěčespytnicy praja –, to rěka, zo tutón werb žadyn direktny objekt nima. Njemóžu prosće prajić, zo so něšto abo něčeho posću, ale jenož, zo so posću. Jeli pak chcu konkretne předewzaća mjenować, wužiwam druhe rěčne srědki kaž na přikład: wón so mjasa a piwa wzdawa abo wón so kurjenja wostaji. Komuž to přecuze klinči, njech praji: Wón w póstnym času žane mjaso njejě a piwo njepije. A druzy zaso njekurja abo na reje njechodźa. – Wšojedne, za čo sće so wy rozsudźili, přeju wam při posćenju wutrajnosć a zo byšće nutřkownu runowahu namakali.

A. Pohončowa

Themen: Grammatik

Schlüsselwörter: Verb, Rektion

Wörter: posćić so