Płomjo, brěmjo, znamjo
„Dźěći čitaja w ‚Płomju‘ najradšo žorty.“ – Je tole korektne wuprajenje? Ně, njeńdźe mi wo wobsah, wězo je w našim jeničkim serbskim dźěćacym časopisu hišće wjele wjace zajimaweho k čitanju. Dźe mi wo rěčnu formu časopisoweho mjena „Płomjo“. Je to substantiw ničejeho rodu runje kaž na př. polo abo morjo. Ale wón ma wosebitu deklinaciju, kotruž dźěli sej z tajkimi słowami kaž znamjo, ramjo abo brěmjo. Wšě tute słowa rozšěrja w skłonjowanych formach swój zdónk – wone so kwazi podlěša – a to ze złóžku -enj-. Z pradawnych časow njerěči so w serbšćinje tohodla wo płomju abo płomjach, ale wo płomjenju a płomjenjach, nic wo ramju, ale wo ramjenju a wězo tež wo brěmjenju. A to płaći tež w padach, hdyž jedna so wo titl časopisa „Płomjo“ abo mjeno wsy Brěmjo. A tohodla čitaja serbske dźěći pilnje w „Płomjenju“ a z Brěmjenja njeje daloko do Zdźěrje. A hdyž sej njejsće wěsći wo prawej rěčnej formje tutych słowow, pohladajće runjež do soblexa, tam namakaće tež wšě přisłušne gramatiske formy.
S. Wölkowa
Themen: Grammatik
Schlüsselwörter: Substantiv, Deklination, Neutrum