Ničo, nichtó, žadyn
Sće wy, lubi připosłucharjo, jónu pola zubneho lěkarja byli a tón je wam po wuspěšnej hubnej procedurje prajił: „Prošu dwě hodźinje ničo jěsć!“ Derje, bych sej při tym mysliła, ja směm ničo jěsć. Sedźu potajkim před prózdnym talerjom a jěm, ničo wězo. Hm, zawěsće je tón luby lěkar něšto druhe měnił, mjenujcy: „Prošu dwě hodźinje ničo njejěsć!“ Serbšćina znaje – kaž druhe słowjanske rěče tež – dwójnu negaciju. To rěka, hdyž wužiwam negaciski pronomen, mam tež wotpowědny werb negěrować: Ja ničo nječinju. Wón ničo njewidźi. To potrjechi tež pronomen nichtó, potajkim: Dźensa nichtó njepřińdźe. Ja nikoho na moje narodniny njepřeprošu. A dalši pronomen słuša do tuteje skupiny: žadyn. Ja w zašłej nocy žane wóčko zańdźeliła njejsym. Namołwjamy sakske knježerstwo, žanu dalšu serbsku šulu njezačinić.
Snano jedyn abo druhi zubny lěkar mój pokiw nětko słyši a budźe wam přichodny raz prawje radźić: „Prošu dwě hodźinje ničo njejěsć!“ Za mnje to nětko njepřitrjechi, tuž najprjedy jónu porjadnje posnědam.
A. Pohončowa
Themen: Grammatik
Schlüsselwörter: Negation, doppelte Verneinung