Naš abo mój nan?
Njedawno so mje něchtó wopraša, hač je to woprawdźe lěpša serbšćina, wužiwać formu naš nan město mój nan. Zajimawe to prašenje, wo kotrymž dotal ani přemyslowała njeběch. Pohladach do tekstoweho korpusa, a hlej, tam jewi so samo wjace zapiskow z mój nan hač z pluralowej formu. Zawěsće wotbłyšćuja so we wužiwanju pronomenow tež towaršnostne změny. W serbskich swójbach běchu tež w zašłosći hustodosć wjacore dźěći, a tuž rěčeše so wo našim nanje. Samsne płaći za dźěda, a znajemy na př. serbski spěw „Naš njeboh dźěd“, w kotrymž so tohorunja pluralowa forma wužiwa. Ja mam staršeho bratra, a tuž bych korektnosće dla stajnje wo naju nanje rěčeć dyrbjała a na přikład prajić směła, zo sym wjesoła, zo je naju nan hišće strowy a čiły. Njeby pak wopačne było – a bratr njeby mi za zło brał – tež formu mój nan wužiwać, a z tym wosebity emocionalny poměr zwuraznić. Potajkim, lubi słucharjo, wšě formy su prawe, a wšojedne hač prajiće mój abo naš nan, to je wosobinski rozsud, prašenje konteksta abo tež wuzběhowanja wosebiteho swójbneho poćaha.
J. Šołćina
Themen: Sinnverwandte und ähnliche Wörter
Schlüsselwörter: Pronomen