Nalětni
„Što to hwizda, woła, spěwa, što to šćerči, fifoli, hdyž so jasne njebjo směwa a dych ćehnje nalětni.“ – Što chce tale štučka ze znateho spěwa tu w rěčnym kućiku? Nalěćo tu je a z tym steji za serbsce rěčaceho zaso prašenje, kak rěka wotpowědny wotwodźeny adjektiw: nalětni – abo snano tola nalětny, kaž tu a tam słyšimy a samo čitamy? A tu móže nam naš spěw mosćik być: W nim rymuje so „dych ćehnje nalětni“ na „šćerči, fifoli“. A tuž je to wězo tež nalětni spěw, nalětnja kwětka a su to nalětnje začuća. Bjerjemy z kamora nalětnju drastu, w zahrodach započnjemy z nalětnim dźěłom a słyšimy fifolenje nalětnich ptačkow. A tuž zakónču z dalšej nalětnjej štučku: „Nětk wutroba spěwaj, so k wyšinam zběhaj! Hlej, do Serbow lubych wróći nam zas so z pruhami słónca nalětni čas.“
S. Wölkowa
temy: słowa podobne po woznamje abo formje, gramatika
klučowe słowa: adjektiw