Jemandem schwillt der Kamm

Njedawno je so mje něchtó prašał, kak najlěpje přełožimy němski wobrot „jemandem schwillt der Kamm“. Dobre prašenje – božedla pak njeprajće, zo někomu česak zaćeka abo bubni abo samo stołstnje. Pozadk tutoho wobrota namakamy w swěće zwěrjatow. Dźe mjenujcy wo honača, tón ma na hłowje čerwjeny hrjebjeń, w narěčach tež hrjemjeń, ale wězo nic česak. A hdyž so honač rozhori abo so jara chroboli, pjelni so hrjebjeń z kreju a z tym so wón dale bóle začerwjeni a so nahladnje nastaji. Serbsce prajimy, hdyž chcemy zwuraznić, zo stawa so něchtó přeco bóle zmužity, haj samo lózyski, zo jemu hrjebjeń rosće – a motiwacija a woznam stej samsnej kaž w němčinje. Ale štó so da hišće wuznaje z prawym žiwym honačom. Mamy tež nawopačnu situaciju, zo wosebitemu chrobolakej mjezu pokazaja. Tu móžemy tež rjec, zo su jemu hrjebjeń stulili. Připódla pak smy runje zwěsćili, zo njeje česak zmolom jenički ekwiwalent za němske słowo „Kamm“. Hrjebjeń znajemy nimo konteksta ze swěta zwěrjatow tež w zwisku z horinami, hdźež wězo njerěčimy wo hórskich česakach, ale prawje wo hórskich hrjebjenjach, na kotrychž w prózdninach pućujo krasne wuhlady dožiwimy.

S. Wölkowa

Themen: Redewendungen

Schlüsselwörter: Phraseologismus, Wendung, Dialekt

Wörter: Kamm, Hahnenkamm, schwellen, hrjebjeń, hrjemjeń