Janšojski bog

Wšitke dźěći wjesela so hižo na rumpodicha abo Bože dźěćo a nadźijeja so wjele rjanych darow. W někotrych kónčinach Łužicy čakaja pak dźěći hižo w adwentnym času na wosebity wopyt, w Kulowskej kónčinje na swjatu Borborku, w Slepom na dźěćetko a w delnjołužiskich Janšojcach na Janšojskeho boga. Janšojski bog chodźi poslednju srjedu do patoržicy po wsy a přinjese lubym dźěćom poprjančki a słódkosće, lóze pak pošwika z brězowej hałzu, z pisanymi bantami wupyšenej. Při tym klinkota jenož ze zwónčkom, kiž ma wokoło lěweje ruki wjazany, ale žane słowčko njepiknje. Dokelž swojeho zakryteho mjezwoča dla lědma něšto widźi, přewodźujetej jeho dwě holcy. Prjedy spřihotowachu holcy na přazy Janšojskeho boga; najstarša a wězo njewudata holca z nich měješe česć, so z pomocu swojich přećelkow z krasnymi barbnymi a wušiwanymi bantami wupyšić. Z kóncom přazow bě tež nachwilnje kónc z tutym rjanym nałožkom. W 60tych a 80tych lětach pak spytachu jón wožiwić. Wot 90tych lět chodźi Janšojski bog skónčnje zaso prawidłownje po Janšojcach a myslu sej, zo dźěći hižo njesćerpnje na njeho čakaja.

A. Pohončowa

Themen: Regionale Unterschiede im Sorbischen

Schlüsselwörter: Substantiv, Niedersorbisch

Wörter: Janšojski bog, Bože dźěćo, Christkind