Hrišća
W „zapróšenej powěsći“ doktora Musiata sym njedawno čitała dźensa lědma hišće znaty wuraz rišća z wujasnjenjom, zo jedna so wo njehorne, potajkim njepřistojne reje. Słownik Pfula wujasnjuje słowo jako powjetšenku – augmentatiw wot substantiwa reja, potajkim rejišća, štož je so potom na rišća zjednorić dyrbjało. Mi wšak so tute wukładowanje prawe njezda, njewujasnjene je mjenujcy, čehodla je so samozwuk w prěnjej złóžce změnił z e na i. Po mojim měnjenju je zakład za powjetšenku skerje słowo hra (němsce „Spiel“). A to njeje scyła tak dźiwne – motiw hry za rejowanje je tež pola južnych Słowjanow znaty. Tak praja Makedonjenjo „igrati oro“ (po słowje hrać reju), bołharsce je sama „igra“ reja, a hdyž Bołhar praji „igraja vals“, měni wón, zo rejuje walčik. A tež w Serbiskej je reja „igra“ abo „igranka“. Snano so potajkim w našich woteznatych hrišćach (,powjetšenych hrach‘) chowa stary pozabyty kulturny zwisk k južnym Słowjanam?
S. Wölkowa
temy: pochad słowow
klučowe słowa: substantiw, wotwodźenka