Hódny

„Ty sy nam hódny čłowjek, Jano“, tole čitamy w knize Bena Budarja. Je to rědki přikład, wšako so lědma praji, zo je něchtó hódny muž abo hódna žona. Hinak je to w čěskej rěči, tam husto słyšimy, zo je něchtó hodný člověk. W serbšćinje skerje měnimy, zo je jedna wěc něšto hódna, wjele hódna abo samo hódnotna, abo zo něšto na druhej stronje ničo hódne njeje. Znajemy zestajenki kaž mjenjehódny abo runohódny. W serbskej narodnej hymnje rěka na kóncu, zo njech wurostu mužojo „hódni wěčnoh wopomnjeća“. We wjazbach steji adjektiw hódny, hódna, hódne husto ze substantiwom w genitiwje: něšto je wobhladanja hódne, wukon akterow bě wšeje česće hódny abo wustajeńca bě kedźbyhódna. Druhdy pak zwjazuje so hódny tež z akuzatiwom: chlěb je tři eury abo tři eura hódny, łopjeno je tři centy hódne – hdyž dźe wo přirunowanje abo měrjenje hódnoty.

J. Šołćina

temy: serbske wotpowědniki za němske słowa, słowa podobne po woznamje abo formje

klučowe słowa: adjektiw, zestajenka

hesła: kedźbyhódny, hódny, wertvoll, hódnotny