Dwajo
Dźeń a husćišo słyšimy sady kaž „Dwajo staj tam přišłoj“. Dźe mi wo formu ličbnika dwajo. Wustupuje w poziciji subjekta a to cyle sam bjez dalšeho substantiwa. W někotrych hornjoserbskich dialektach nasta forma dwajo po přikładźe ličbnikow tři, štyri, pjeć a tak dale. Tute ličbniki tworja w poziciji subjekta bjez dalšeho substantiwa o-formu, hdyž so na muske wosoby poćahuja: Třo abo štyrjo su tam přišli a na kóncu běchmy wosmjo. Forma dwajo njeje mjeztym hižo wobmjezowana na dialekty abo wobchadnu rěč, ale zadomja so tež w spisownej rěči. Namakamy dosć tajkich přikładow pola Marje Kubašec, Jurja Brězana, Jurja Kocha, w Rozhledźe abo Serbskich Nowinach. Přiwšěm pak so wužiwanje ličbnika dwajo za spisownu rěč njedoporučuje a tuž we wučbje njewuči. Po spisownorěčnej normje ma na spočatku citowana sada prawje rěkać: Dwaj staj tam přišłoj – hdyž jedna so wo muskej wosobje, a: Dwě stej tam přišłoj – hdyž jedna so wo dwě žonje. Potajkim: Hromadźe z nanom smy třo, ale dźensa smój jenož dwaj chiba smój dwě, jelizo smój dwě žonje.
A. Pohončowa
temy: gramatika
klučowe słowa: numeral, deklinacija, dual, wobchadna rěč