Awto
Praji so, zo někotři swoje awto lubuja. Njemóžu a nochcu tole hódnoćić, dokelž sama k wonym wosobam njesłušam. Štóž pak swoje awto lubuje, měł znajmjeńša tež słowo prawje wužiwać! Substantiw so mjenujcy we wobchadnej rěči husto hinak deklinuje, hač gramatika kaza. Słyšimy – a samo čitamy – zo něchtó k awće dźe. K awće hić – tuta forma datiwa korektna njeje! Awto – je runja dalšim wěcownikam kaž blido, městno, słowo abo wokno - ničejeho rodu, prajimy tež neutrum. A korektna forma kónči tuž na -u: dźemy k blidu abo k woknu, k městnu – a tuž tež k awtu. W gramatice Helmuta Faski mjenuja so nimo toho formy datiwa na -ej, kaž k blidej, k woknej, kotrež pak rědšo wustupuja a so jako wobchadnorěčne zastopnjuja. Tuž by so du k awtej skerje – znajmjeńša jako wobchadnorěčne – akceptowało, du k awće pak nic!
Wšojedne potajkim, kajki poměr maće k swojemu awtu – tuta gramatiska forma je na kóždy pad korektna!
J. Šołćina
temy: gramatika
klučowe słowa: deklinacija, genus, datiw singulara, wobchadna rěč, spisowna rěč