Stary nora
„Dźěd je wowce hriby zjědł, nětk je wowka chora, dźěd je stary nora, što wón hišće zwora?“ Tajke hrónčko znaju z dźěćacych lět a dźiwam so přeco zaso w času norow – potajkim w póstniskim času –, zo je w našich medijach słowo nora dźiwne přeměnjenje dožiwiło, mjenujcy přeměnjenje rodu. „Štó je najwjetša serbska nora?“ Takle prašeše so wóndano samo w telewizijnym Wuhladku dźiwny njedotruhany reporter. Wězo bě wón sam nora, ale nic wulka, ale wulki nora, samo z čerwjenym kulkowym nosom. Nora słuša mjenujcy do skupiny muskich substantiwow, kiž kónča w nominatiwje na -a, kaž braška, ćěsla, předsyda abo šołta. A nikomu drje njeby do hłowy přišło, zo by na kwas prosyć móhła serbska braška abo zo maja Kukečenjo wosebje mudru šołtu. Na kwas prosy wězo serbski braška, a w Kukecach maja mudreho šołtu. A tuž njech tež naš nora wostanje muski. Hdyž pak je nora žona, móžemy prajić norica, kaž pisaše to Jan Wornar. Štó pak je w Serbach najwjetši nora, to drje zhonimy hakle klětu k póstnicam, hdyž budźe zaso čas norow. Chiba zo je to tola dźěd, kiž je wowce hriby zjědł.
S. Wölkowa
Themen: Grammatik
Schlüsselwörter: Substantiv, Genus, Maskulinum