Sćenje
Njedawno sym tu rěčała wo šćenjatach – to su młode psy, a jedne tajke stworjenčko je šćenjo. Tu dyrbimy kedźbować, dokelž mamy w serbšćinje dalše słowo, kiž chětro podobnje klinči, ale něšto cyle hinaše woznamjenja – a to je sćenje, prědku z es-ćet a zady z e. Znajemy swjate sćenje z kemšow a tež z wosadnika. W ewangelskej bibliji maja ewangelije nadpismo „Sćenje“, mjeztym zo namakamy w katolskim Swjatym pismje na tym městnje jenož wuraz „Ewangelij“. Tola spočatk 18. lětstotka wužiwaše tež Jurij Hawštyn Swětlik w swojim katolskim přełožku Swjateho pisma do serbšćiny wuraz sćenjo pódla pomjenowanja ewangelium. Zwotkel pak so wuraz sćenje bjerje? Tute słowo je ze samsnym woznamom tež w staršej čěšćinje znate w formje „čtenie“ – dźensa by to „čtení“ było – a njerěka to ničo druhe hač ‚čitanje‘. Naše serbske sćenje je něhdy było čćenje, tež to rěka ‚čitanje‘. Dokelž pak so čćenje chětro ćežko wurjekowaše, je nastała zjednorjena forma sćenje, kotraž je so hač do dźensnišeho wobchowała, hačrunjež njeznajemy hižo werb, wot kotrehož je wona wotwodźena.
S. Wölkowa
temy: gramatika, pochad słowow
klučowe słowa: substantiw